Wiedza
NIH Consensus Statement – Wspólne stanowisko ekspertów "Substancje słodzące nie powodujące próchnicy zostały dostarczone w postaci gumy do żucia, cukierków oraz środków do czyszczenia zębów”.
“Nigdy wcześniej żaden dokument NIH nie zawierał pozytywnego oświadczenia do takiego stopnia dla ksylitolu” Prof. Kauko Makinen, Turku University
“Ponieważ dowody wykazują, że Ksylitol ma silne działanie ochronne przed próchnicą, byłoby nieetycznym pozbawienie osób jego potencjalnych korzyści.” Dr. Catherine Hayes of Harvard School of Dental Medicine, Journal of Dental Education. Vol 65,No.10.
“.. Ksylitol hamuje metabolizm, wzrost i tworzenie się płytki nazębnej przez bakterie Streptococcus mutans … ksylitol sprzyja remineralizacji początkowych zmian próchnicowych … Jestem w pełni pewien, że dane te odróżniają ksylitol od innych form zastępczych cukru” Prof. Jason Tanzer, Head of Connecticut School of Dental Medicine
"Ksylitol ma wyraźną przewagę nad sorbitolem i innymi substancjami słodzącymi. Tylko Ksylitol wykazuje zarówno pasywne jak i aktywne działanie przeciw próchnicy. Pomaga w ochronie przed próchnicą oraz może być stosowany jako zastępstwo słodzik … oraz jako aktywnego środek przeciwdziałający próchnicy … wymaga dalszej uwagi " Prof. Ronnie Levine OBE, Scientific Advisor to the UK HEA
“Ksylitol może być złotym środkiem walki z próchnicą” Dr Nigel Carter – International Dental Health Foundation
Ksylitol jest znany już od końca 1800 roku. Niemieccy i francuscy naukowcy jako pierwsi podjęli próby produkcji Ksylitolu ponad 100 lat temu, tworząc mieszaninę o konsystencji syropu. Ksylitol nie był produkowany w postaci krystalicznej do II wojny światowej.
Do czasu wojny, naukowcy porównywali ksylitol z innymi poliolami (tylko słodkie węglowodany) i substancja ta pozostała środkiem badawczym do czasu kiedy brak cukru spowodowany wojną wytworzył potrzebę poszukiwania substancji słodzących. Kiedy badania nad właściwościami ksylitolu niezależnymi od insuliny rozwiały się, badano również inne właściwości biologiczne tego środka, w szczególności jego korzyści dentystyczne. Przed 1970 r. w krajach europejskich i azjatyckich, ksylitol był stosowany głównie w diecie dla cukrzyków, w terapii pooperacyjnej oraz u poparzonych i porażonych elektrycznie pacjentów. W 1974 roku fińska Sugar Company Ltd. rozpoczęła pierwszą produkcję ksylitolu na dużą skalę w południowej Finlandii. W 1975 roku, pierwszy bez cukru produkt dentystyczny został wprowadzony w postaci gumy do żucia na bazie ksylitolu (na początku w Finlandii, a następnie w Stanach Zjednoczonych). W ciągu najbliższych 25 lat, globalna świadomość znaczących korzyści produktów na bazie Ksylitolu ciągle wzrastała, zwłaszcza z powodu unikalnych korzyści dentystycznych.
Dostępne na rynku zamienniki cukru buraczanego, słodycze robione na bazie miodu, syropów klonowych, słodów z ryżu i pszenicy nie rozwiązują problemu. Ich działanie jest zbliżone do działania cukru, mogą jedynie łagodzić bądź opóźniać te same przykre konsekwencje.
Produktem całkowicie bezpiecznym, o skutkach stosowania odwrotnych do działania cukru, jest ksylitol – słodzący produkt leczniczy, pozyskiwany z drewna brzozowego. Ksylitol wygląda i smakuje tak samo jak cukier, ale na tych cechach ich podobieństwo się kończy. W przeciwieństwie do tradycyjnego cukru, nie posiada właściwości toksycznych. Można powiedzieć, że odwraca wszystkie szkodliwe efekty działania sacharozy w organizmie. Substancja ta, nie będąc cukrem, nie ulega rozkładowi w przewodzie pokarmowym, dobrze się wchłania, a metabolizuje bezpośrednio w komórkach.
Dla chorych na cukrzycę
Ksylitol jest powoli przetwarzany w organizmie z minimalnym udziałem insuliny, wskutek czego posiada niski indeks glikemiczny – IG 8, co sprawia, że produkt ten jest bezpieczny dla diabetyków. Stymulując niskie zapotrzebowanie organizmu na insulinę i utrzymując jej poziom, przeciwdziała procesom przedwczesnego starzenia się tkanek i narządów wewnętrznych oraz przyczynia się do przedłużania ich sprawności.
Dla chorych bądź zagrożonych osteoporozą
Ksylitol zwiększa przyswajanie wapnia i magnezu, przywracając właściwą konsystencję kości, poprzez ich mineralizację. Fińscy naukowcy w celu wzmocnienia gęstości kości zalecają spożywanie ok. 40 g ksylitolu dziennie (8–10 łyżeczek).
Dla profikaktyki próchnicy i parodontozy
Ksylitol jest cukrem pięciowęglowym, co oznacza, że ma właściwości bakteriobójcze i bakteriostatyczne. Regularne płukanie jamy ustnej roztworem ksylitolu przywraca właściwe PH jamy ustnej, remineralizuje szkliwo, a nawet leczy (zasklepia) drobne ubytki. W tym celu wskazane jest nawet pozostawienie ksylitolu na zębach na noc. W przypadku większych ubytków, dochodzi do utwardzenia zmian próchnicowych i zahamowania dalszego rozwoju choroby. Ksylitol zapobiega również chorobom przyzębia, zapaleniu dziąseł, a co za tym idzie – parodontozie. Bakterie wywołujące choroby dziąseł mają zdolność przedostawania się do krwioobiegu, mogą więc być bezpośrednią przyczyną chorób serca i zawałów. Ksylitol stymuluje produkcję śliny, co jest istotne dla osób cierpiących na suchość w ustach, spowodowaną chorobą, wiekiem, bądź skutkiem ubocznym stosowania niektórych leków. Zapobiega zajadom i nieprzyjemnemu zapachowi z ust.
Leczenie infekcji górnych dróg oddechowych
Jedną z zalet ksylitolu (w postaci aerozolu) jest zdolność hamowania wzrostu bakterii wywołujących zapalenie ucha środkowego u małych dzieci. Również płukanie nosa roztworem ksylitolu stymuluje samoistne oczyszczanie przewodów nosowych, co redukuje problemy związane z alergiami i astmą oraz infekcjami zatok i gardła.
Ksylitol (C5H12O5) – organiczny związek chemiczny, pięciowęglowy alkohol polihydroksylowy słodki w smaku (cukrol), zredukowana pochodna ksylozy. Stosowany w przemyśle spożywczym do słodzenia jako dodatek do żywności E967; głównie gum do żucia i cukierków ze względu na działanie przeciwpróchnicze. Zalecany również dla diabetyków, ponieważ jest metabolizowany przy niewielkim udziale insuliny. Posiada wielokrotnie niższy indeks glikemiczny (IG:8) niż glukoza czy sacharoza. FDA uznało ksylitol za substancję, która nie wywołuje próchnicy. W roku 1996 JEFCA (organ doradczy WHO i FAO) nie określiło górnej granicy spożycia (ADI – dopuszczalna dzienna dawka), co znaczy, że jest on całkowicie bezpieczny niezależnie od spożywanej ilości dziennej i jednocześnie stwierdziło, że wcześniejsze niekorzystne wyniki badań na zwierzętach przeprowadzone w latach 70. XX w. nie mają zastosowania dla ludzi.